Ὁ Ναπολεοντίσκος ἐμφανίσθηκε μεσιανικὸς καὶ δημαγωγικὸς στὸ κλείσιμο τῆς συζητήσεως στὴ Βουλή, μὲ τὴν ἀπειλὴ τῆς ρήξεως μὲ τὴν Εὐρώπη, ἀλλὰ καὶ χωρὶς συγκεκριμένες προτάσεις∙ ἤδη βάφτισε δανειακὴ σύμβαση τὸ μνημόνιο καὶ ἐπεδόθη σὲ ἀντιγερμανικὴ ὑστερία, ἀλλὰ καὶ ἐπικαλέσθηκε τὴν συμπαράσταση τῶν εὐρωπαϊκῶν λαῶν, ἐπειδὴ κάποιες δεκάδες συγκεντρώθηκαν κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του στὴν Βιέννη. Ταυτοχρόνως ἔκανε ἀνοίγματα πρὸς τὴν ἀριστερὴ πτέρυγα, μὲ ἀποδοκιμασία τῶν μεγάλων ξένων ἐπενδύσεων καὶ τῶν ἀποκρατικοποιήσεων, ἀλλὰ λησμόνησε νὰ ἀναφερθεῖ στὰ προβλήματα ρευστότητος τῆς ἀγορᾶς καὶ τῶν ταμειακῶν ἐλλειμμάτων∙ ἐνῶ ἐπιχείρησε νὰ διαψεύσει τὸν ὑπουργό του, ὅτι θὰ ζητήσει τὴν παράταση τοῦ μνημονίου. Οἱ ταλαντεύσεις ἦταν συνεχεῖς καὶ χωρὶς λογικὴ συνέχεια∙ οἱ βουλευτές του δὲν πείστηκαν καὶ πολύ, διότι δὲν ἦταν ἐνθουσιώδεις οἱ ἀντιδράσεις τους. Ἕνα πρᾶγμα δὲν ἔπεισε, τὸ ἂν ἔχει σαφῆ στρατηγικὴ γιὰ τὶς δύσκολες διαπραγματεύσεις, ἀπέναντι στοὺς δανειστὲς καὶ στοὺς Εὐρωπαίους.