Τὰ ἐλαττώματα τῶν κακῶν ἡγετῶν παραθέτει ὁ Πλούταρχος, μετὰ τὴν παρουσίαση τῶν ἀρετῶν τοῦ Ἀλεξάνδρου ὡς ἀγαθοῦ βασιλέως∙ ἔκανε τὴν σύγκριση μὲ τοὺς ἐπιγόνους καὶ τὴν ζημία ποὺ προξένησαν στὸν Ἑλληνισμό, καθιστώντας τον εὔκολη λεία τῶν Ρωμαίων. «Τίς μέγας ἐν ἐξουσίαις μετ’ ἀβελτερίας καὶ μοχθηρίας;» ποιὸς εἶναι μεγάλος στὴν ἐξουσία μὲ μίσος καὶ μοχθηρία; «Ἄφελε τὴν ἀρετὴν τοῦ εὐτυχοῦντος, καὶ πανταχοῦ μικρός ἐστιν»∙ ἀφαιρεῖ τὴν ἀρετὴ ἀπ’ τὸν εὐτυχοῦντα καὶ σὲ ὅλα γίνεται μικρόψυχος. «Ἐν χάρισι διὰ σμικρολογίαν, ἐν πόνοις διὰ μαλακίαν, παρὰ θεοῖς διὰ δεισιδαιμονίαν»∙ στὶς χάρες γιὰ τὴν μικροπρέπεια, στοὺς πόνους γιὰ κατωτερότητά του, πρὸς τοὺς θεοὺς γιὰ τὴν δεισιδαιμονία του. «Πρὸς ἀγαθοὺς διὰ φθόνον, ἐν ἀνδράσι διὰ φόβον, ἐν γυναιξὶ διὰ φιληδονίαν»∙ πρὸς τοὺς ἀγαθοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὸν φθόνο του, πρὸς τοὺς ἄνδρες γιὰ τὸν φόβο, πρὸς τὶς γυναῖκες γιὰ τὴν φιληδονία του.