Ἡ ἔναρξη τῆς δίκης τοῦ παντοδύναμου κάποτε ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν γιὰ τὴν λίστα Λαγκὰρντ συμπίπτει μὲ τὴν ἀποδοχὴ τοῦ τρίτου Μνημονίου ἀπὸ πιὸ ἀριστερὴ κυβέρνηση ἀπὸ ἐκείνη τοῦ πρώτου∙ τὰ περιστατικὰ εἶναι γνωστά, γιὰ τὴν προσπάθεια συγκαλύψεως τῆς λίστας καὶ τὴν ἄρνησή του γιὰ τὴν ἔρευνα τῆς περιουσίας τῶν ὀνομάτων, διότι τὸ δημόσιο ἀπώλεσε ἔσοδα καὶ μάλιστα πολλά, ἐνῶ τὶς ἴδιες μέρες ὁ ὑπουργὸς ἐπέβαλε αὐστηρὰ φορολογικὰ μέτρα εἰς βάρος κυρίως μισθωτῶν καὶ συνταξιούχων. Ἡ ἀκροαματικὴ διαδικασία προβλέπεται λίαν ἐνδιαφέρουσα, διότι πολλὰ θὰ λεχθοῦν σὲ αὐτή, ἂν μάλιστα ὁ κατηγορούμενος τηρήσει τὸν λόγο του, ὅτι, «δὲν θὰ γίνει Ἰφιγένεια»∙ ἡ θυσία του αἴρεται μόνο ἂν ἀποδείξει, ὅτι παρέλειψε ὅσα παρέλειψε, λόγῳ πειστικῶν λόγων τοὺς ὁποίους θὰ κρίνει τὸ δικαστήριο.