Τὰ σκάνδαλα συμπληρώνουν τὸν διεθνῆ ἀποκλεισμὸ καὶ ἐνισχύουν τὴν κατάρρευση τῆς κυβερνήσεως, μὲ τὶς ἐσωτερικὲς συγκρούσεις στὴν ἀποκορύφωσή τους∙ ὁ ὑπουργὸς Δημοσίας Διοικήσεως ἀναλαμβάνει ἐργολαβικῶς ἀπ’ τὸ δικηγορικό του γραφεῖο τὴν ἐπαναπρόσληψη τῶν ἀπολυθέντων ἔναντι ἁδρᾶς ἀμοιβῆς∙ μετὰ τοὺς Ἀθηναίους ἀνέλαβε τὸν δῆμο Λαρισαίων, δυόμισυ ἑβδομάδες ἀφ’ ὅτου ὁρκίσθηκε. Ὁ Ναπολεοντίσκος τὸν κάλυψε στὴν πρώτη περίπτωση, ἀλλὰ φαίνεται δύσκολο στὴν δεύτερη, ὁπότε ἡ κυβέρνηση γίνεται ὄχι μόνο μνημονιακή, ἀλλὰ καὶ πολλῶν σκανδάλων, διότι δὲν μένει ἕνα ποτέ∙ ἡ ἐπίσκεψη τοῦ ἀντιπροέδρου στὸ Πεκῖνο καθυστερεῖ , ἐνῶ ὑποβλήθηκαν ἔντονες ἀνησυχίες, διότι διαπιστώνουν καθυστερήσεις στὶς συμφωνημένες ἐπενδύσεις καὶ σκέπονται σοβαρὰ τὴν μεταφορά τους σὲ ἄλλες χῶρες. Οἱ συνιστῶσες δείχνουν ὅτι διαθέτουν περισσότερο δύναμη στὴν κυβέρνηση ἀπ’ τὸν ἴδιο. Τὰ σχόλια περιττεύουν, τὰ γεγονότα μιλοῦν μόνα τους, ὅπως στὶς Σκουριὲς καὶ στὸ Ἑλληνικό∙ τὸ ἐρώτημα εἶναι ἕνα, ποιὸς κυβερνάει τὸν τόπο;