Στὴν Μέση Ἀνατολὴ οἱ πόλεμοι συνεχίζονται, ἐνῶ στὸ Ἰσραὴλ ὁ Βενιαμὶν Νετανιάχου σχημάτισε τὴν τελευταία στιγμὴ εὔθραυστη κυβέρνηση∙ στὸ Ἄντεν οἱ Ἰσλαμιστὲς κερδίζουν συνεχῶς ἔδαφος καὶ ἀπειλοῦν μὲ πλήρη κατάληψη τὸ στρατηγικῆς σημασίας λιμάνι, καὶ ὁ νόμιμος πρόεδρος τῆς Ὑεμένης καλεῖ τὴν διεθνῆ κοινότητα γιὰ τὴν ἀποστολὴ χερσαίων δυνάμεων, ἐπειδὴ οἱ σαουδαραβικοὶ ἀεροπορικοὶ βομβαρδισμοὶ δὲν θεωροῦνται ἐπαρκεῖς γιὰ τὴν συγκράτησή τους. Πολλὲς ἀραβικὲς χῶρες ἀνησυχοῦν γιὰ τὸν ἔλεχγο τῆς χώρας, μὲ πρώτη τὴν Αἴγυπτο, ἐπειδὴ φοβᾶται τὸν ἀποκλεισμὸ τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσης καὶ τῆς διώρυγος τοῦ Σουέζ∙ τὸ Κάιρο ἤδη ἑτοιμάζει ἐκστρατευτικὸ σῶμα καὶ βρίσκεται σὲ συνεννόηση μὲ τὴν Σαουδικὴ Ἀραβία, ἀλλὰ ἐξετάζουν τὶς ἀντιδράσεις τοῦ Ἰράν, τὸ ὁποῖο στηρίζει τοὺς Σιίτες Τζιχαντιστὲς στὴν περιοχή. Στὸ Ἰσραὴλ ὁ πρωθυπουργὸς διαθέτει μόλις μία ἕδρα πλειοψηφία, ἀλλὰ χάρις στὴν ψῆφο τῶν Ἐθνικιστῶν ποὺ ζητοῦν τὴν προσάρτηση τῆς Δυτικῆς ὄχθης.