Ὁ Ἀλέξανδρος εἶχε πάντοτε μαζί του τὰ ὁμηρικὰ ἔπη, τὰ ὁποῖα χρησιμοποίησε ὡς βάση τῆς διδασκαλίας του ὁ Ἀριστοτέλης, καὶ τὰ διάβαζε μεταξὺ τῶν μαχῶν∙ μὲ τοὺς ἥρωές των κάνει τὴν σύγκριση καὶ ὁ Πλούταρχος, κατὰ τὴν ἀξιολόγηση τοῦ πολιτικοῦ ἤθους τοῦ νεαροῦ βασιλέως. Ἦταν εὐσεβέστερος τοῦ Διομήδους, διότι, «ὁ μὲν γὰρ μάχεσθαι θεοῖς ἦν ἕτοιμος, ὁ δὲ πάντα τοὺς θεοὺς ἐνόμιζε κατορθοῦν»∙ διότι ὁ μὲν Διομήδης ἦταν ἕτοιμος νὰ πολεμήσει μὲ τοὺς θεούς, ἐνῶ ὁ Ἀλέξανδρος πίστευε ὅτι ὅλα τὰ πέτυχε, χάρις στὴν εὔνοια τῶν θεῶν. «Ποθεινότερος δὲ τοῖς προσήκουσιν τοῦ Ὀδυσσέως»∙ ἦταν πιὸ ἀγαπητὸς στοὺς συγγενεῖς του ἀπ’ τὸν Ὀδυσσέα. «Ἐκείνου μὲν γὰρ ἡ τεκοῦσα διὰ λύπην ἀπέθανε, τούτου δ’ ἡ τοῦ πολεμίου ὑπ’ εὐνοίας συναπέθανε»∙ διότι ἐκείνου ἡ μητέρα ἀπ’ τὴν λύπη ἀπέθανε, ἐνῶ τούτου ἡ μητέρα τοῦ ἀντιπάλου του μέσα στὴν εὔνοια συναπέθανε.