Οἱ μαραθώνιες διαπραγματεύσεις στὶς Βρυξέλλες καὶ ἡ σκληρὴ στάση πολλῶν ἀνατολικοευρωπαϊκῶν χωρῶν ὀφείλεται σὲ ἕναν καὶ μόνο λόγο, στὴν ἀπώλεια τῆς ἀξιοπιστίας τῆς χώρας ἀπ’ τὴν ὑπεροψία καὶ μέθη τοῦ πρωθυπουργοῦ καὶ τοῦ ὑπουργοῦ του∙ εἴτε ἦταν ἡ ἀρχικὴ θέσις τους, εἴτε ἐξάντλησαν τὴν ὑπομονή τους τὸ πεντάμηνο, μὲ τὴν ἄκρως προσβλητικὴ στάση τῶν δικῶν μας ἀπέναντί τους, ἔφεραν ὅμως τὸ ἀποτέλεσμα αὐτό. Εἶναι ἀδιανόητο νὰ μὴν γνώριζαν στὴν κυβέρνηση τὶς συνέπειες τῆς στάσεώς τους, ὅσο κι ἂν ὁ Ναπολεοντίσκος καὶ ἡ συμμορία του τὰ ἀγνοοῦσαν διότι, ὅπως ἀποδείχθηκε, δὲν ἔχουν καμμία ἐπαφὴ μὲ τὴν πραγματικότητα∙ οἱ ὑπηρεσιακοὶ παράγοντες τῶν ὑπουργείων καὶ ἡ Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος τὸ εἶχαν ἐπισημάνει ἀπ’ τὴν πρώτη στιγμή, ἀλλὰ αὐτοὶ τὰ ἀγνόησαν ἐπιδεικτικὰ καὶ συνέχισαν τὶς ὑβριστικὲς δηλώσεις τους κατὰ τῶν Εὐρωπαίων. Τὸ δημοψήφισμα ἦταν ἡ τελευταία σταγόνα, μᾶς κατέστησε ὅλους συνένοχους.