Τὸ τρίτο μνημόνιο φέρει καὶ τὴν ἄρδην ἀναδιάταξη τοῦ πολιτικοῦ σκηνικοῦ, καθὼς ὅλες οἱ δυνάμεις καθίστανται μνημονιακές, ἐνῶ οἱ ἀριστεροὶ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα πείθουν γιὰ τὴν ἀνιδιοτέλειά τους, λόγῳ τῆς ταυτίσεώς τους μὲ τὸ κομματικὸ κράτος∙ ὁ Ναπολεοντίσκος δύσκολα πείθει, ἀκόμη καὶ τοὺς ὀπαδούς του καὶ παρέχει τὴν ἐντύπωση ὅτι δίδει μάχη ὀπισθοφυλακῶν. Οἱ ἐσωκομματικὲς συγκρούσεις φέρουν τὴν διαρροὴ δεκάδων βουλευτῶν, τὴν ὑπονόμευση λειτουργίας τῆς Βουλῆς ἀπ’ τὴν ὑστερικὴ καὶ τὴν ἀδυναμία τοῦ ἰδίου ἀποκαταστῆσαι τὴν ἀξιοπιστία τῆς χώρας στὸ ἐξωτερικὸ καὶ στὸ ἐσωτερικό∙ οἱ μέρες εἶναι πλούσιες μὲ πολιτικὰ γεγονότα καὶ ἐκπλήξεις. Τὸ παραμύθι τῆς ἁγιοποιήσεως τῆς ἀριστερᾶς τελείωσε∙ αὐτὸ ἦταν, ἡ αὐθάδης ἱκανοποίηση τῶν ἀτομικῶν συμφερόντων καὶ τῆς ὁλοκληρωτικῆς μορφῆς ἀσκήσεως τῆς ἐξουσίας.