Ἡ πολιτικὴ δομὴ τῆς χώρας παρέμεινε στὴν πράξη ἀδιατάρακτη, καθὼς δὲν ἄλλαξε οὐσιαστικὰ ἡ διάρθρωσή της∙ ὁ ΣΥΡΙΖΑ καλεῖται νὰ κυβερνήσει, ἢ μᾶλλον νὰ ἐφαρμόσει τὸ τέταρτο μνημόνιο καὶ τὶς οὐρές του, πάλι σὲ συνεργασία μὲ τὴν ἀκροδεξιά, ἀλλὰ ἀρκετὰ ἀποδυναμωμένος. Τὰ φορολογικὰ μέτρα, οἱ μεταρρυθμίσεις καὶ ἡ ἀποκατάσταση τῆς ἐμπιστοσύνης στὴν οἰκονομία εἶναι τὸ κύριο πρόβλημα∙ σὲ αὐτὰ δὲν ἔχει πειστικὴ ἀπάντηση, ὁπότε αὐτομάτως ἡ χώρα ὁδηγεῖται σὲ πολιτικὴ ἀστάθεια, ἐκτὸς κι ἂν ὁ κυβερνητικὸς συνασπισμὸς γίνει ἀποτελεσματικὸς ὡς διὰ μαγείας. Ἡ πλειοψηφία στὴν Βουλὴ θὰ εἶναι κατὰ ἑπτὰ βουλευτὲς μικρότερη καὶ οἱ πιέσεις τῶν 53 καὶ τῶν ἄλλων ἀριστερῶν ὁπωσδήποτε ἰσχυρότερες, διότι ἔχουν ἐκφράσει τὶς ἀντιδράσεις τους∙ ἄλλωστε ἔχουν ἐξαγγείλει τὶς προθέσεις τους ἀρκετὴ εὔγλωττα∙ ἀπομένει φυσικὰ ἡ ἀντοχὴ τοῦ Ναπολεοντίσκου ἀπέναντι στὶς πιέσεις αὐτές. Θὰ ζήσουμε πολλὰ αὐτὲς τὶς ἑβδομάδες κυριολεκτικὰ στὸ πετσί μας.