Ἡ ἀξιολόγηση εἶναι τὸ πρῶτο ἐμπόδιο γιὰ τὴν κυβέρνηση, μαζὶ μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ μνημονίου, μετὰ τὴν δεύτερη ἐκλογική του νίκη∙ ἀνοχὴ ἀπ’ τὸν ἑλληνικὸ λαό, παρὰ τὴν ψῆφο του, δὲν φαίνεται νὰ ὑπάρχει καὶ ἀκόμη λιγώτερη ἀπ’ τοὺς Εὐρωπαίους. Ἄλλωστε ὅλοι -ἀπ’ τὸν Γιοῦνκερ μέχρι τὸν Σώυμπλε- ἔχουν δηλώσει, ὅτι δὲν ὑπάρχουν περιθώρια καθυστερήσεων καὶ παρασπονδιῶν ἀπ’ τὴν κυβέρνησή μας, ὅπως εἶχε γίνει τὸ ἑπτάμηνο∙ αὐτὴ εἶναι ἡ ἀχίλλειος πτέρνα τοῦ νικητοῦ, διότι ἡ ἐκταμίευση τῶν κοινοτικῶν κονδυλίων καὶ ἡ ἀνακούφιση τοῦ δημοσίου, γιὰ τὴν κάλυψη τῶν ἀναγκῶν του, ἐξαρτῶνται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο ἀπ’ τὴν ἐκπλήρωση τῶν ὑποχρεώσεών μας. Ὁ χρόνος εἶναι ἐλάχιστος καὶ ἀμείλικτος, διότι οἱ ἀνάγκες τῆς χώρας εἶναι ἀδήριτες καὶ ἐπείγουσες, καὶ δὲν ἀφήνουν περιθώρια ἐλιγμῶν∙ ἡ ἀνακεφαλαιοποίηση τῶν τραπεζῶν ἀναβάλλεται στὸ μέλλον καὶ ἡ χρηματοδότηση τῆς οἰκονομίας, μὲ γνωστὲς συνέπειες, ἐπίσης.