Στὴν Συρία διευρύνεται ὁ κύκλος τῶν ἐπιρροῶν, καθὼς διαπιστώνεται ὅτι, μετὰ τοὺς ρωσικοὺς βομβαρδισμούς, μὲ ἐκτόξευση πυραύλων καὶ ἀπὸ ἀντιτορπιλικὰ στὴν Κασπία, ἀλλάζει ἡ ἰσορροπία δυνάμεων∙ οἱ κυβερνητικὲς δυνάμεις ἄρχισαν ἀντεπίθεση, καθὼς οἱ Ρῶσοι δὲν κάνουν διάκριση μεταξὺ Τζιχαντιστῶν καὶ φιλοδυτικῶν ὀργανώσεων, διότι γνωρίζουν ὅτι οἱ τελευταῖες προσχωροῦν ἀμέσως στὶς πρῶτες. Παραλλήλως αὐξάνεται ἡ παρουσία τῶν Ἰρανῶν στὸ ἔδαφός της∙ αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀποδυναμώνεται ἡ ἐπιρροὴ τῆς Τουρκίας καὶ γι’ αὐτὸ ἡ ὀξύτατη ἀντίδραση τῆς Ἄγκυρας στὴν παραβίαση τοῦ ἐναερίου χώρου της ἀπὸ ρωσικὰ μαχητικὰ καὶ ἡ θερμὴ ὑποστήριξή της ἀπ’ τὸ ΝΑΤΟ. Ἐὰν κερδίσει τελικὰ ἡ κυβέρνηση ὁ Μπασὲρ Ἀσσὰντ παραμένει γιὰ ἀρκετὸ διάστημα στὴν ἐξουσία, κάτι ποὺ δείχνουν ὅτι τὸ ἀποδέχονται οἱ ἀραβικὲς χῶρες∙ ἀκόμη καὶ τὸ Ἰρὰκ ζητάει τώρα τὴν ρωσικὴ βοήθεια, ἐπειδὴ δὲν ἔχουν ἀποδώσει ἀρκετὰ οἱ ἀμερικανικοὶ ἀεροπορικοὶ βομβαρδισμοὶ στὸ ἔδαφός του.