Οἱ προειδοποιήσεις τοῦ Γιάννη Στουρνάρα, γιὰ τὴν ἀνάγκη τηρήσεως τῆς συναινέσεως, ἔχουν πολλαπλῆ αἰτία καὶ ἀποδέκτες∙ ἡ ὕφεση ἔχει ἐπιδεινωθεῖ σημαντικὰ καὶ ἡ ἐπανεκκίνηση τῆς οἰκονομίας τίθεται ἐν ἀμφιβόλῳ, ἐνῶ ἡ ἀνακεφαλαιοποίηση τῶν τραπεζῶν ὁλοκληρώθηκε, ἀλλὰ ὡς ληστεία τοῦ ἐθνικοῦ πλούτου. Ἡ κυβέρνηση ἀδυνατεῖ ἐκπληρῶσαι τὰς ὑποχρεώσεις της ἀπ’ τὸ τρίτο μνημόνιο καὶ ἐπιχειρεῖ νὰ ἐπιρρίψει τὶς εὐθύνες της στὴν ἀντιπολίτευση, ἡ ὁποία δικαιολογημένα ἀρνεῖται∙ ὁ Ναπολεοντίσκος βλέπει ὅτι χάνει τὴν πλειοψηφία στὴν Βουλὴ καὶ ἐπιδίδεται σὲ παρασπονδίες, ὅπως τὸ Συμβούλιο τῶν πολιτικῶν ἀρχηγῶν. Ἀλλὰ αὐτὰ δὲν τὸν σώζουν, εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ πάρει ἀποφάσεις, ὅσο ὀδυνηρὲς κι ἂν εἶναι∙ οἱ μέρες του εἶναι μετρημένες καὶ δὲν ἐπιτρέπονται καθυστερήσεις.