Οἱ ἀποφάσεις τῶν Εὐρωπαίων γιὰ τὶς σχέσεις τους μὲ τὴν Τουρκία χαρακτηρίζονται ὡς ἔξυπνες ἀπ’ τοὺς διπλωμάτες∙ ἐγκρίθηκε ἡ βοήθεια τριῶν δις εὐρώ, ἡ κατάργηση τῆς βίζας γιὰ τοὺς Τούρκους καὶ ἡ ἔναρξη τῶν διαπραγματεύσεων νέων κεφαλαίων γιὰ τὴν ἔνταξη τῆς χώρας στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ἀλλὰ ὑπὸ τὴν προϋπόθεση, ὅτι θὰ κρατήσει τοὺς μετανάστες στὸ ἔδαφός της, ὅτι θὰ ἀνοίξει τὰ λιμάνια καὶ τὰ ἀεροδρόμιά της στοὺς Κυπρίους, καὶ ὅτι θὰ συνεργασθεῖ γιὰ τὴν ἐπίλυση τῆς κρίσεως στὴν Συρία. Αὐτὰ τὰ ὑποσχέθηκε ὁ Ἀχμὲντ Νταβούτογλου, ὅπως πάντοτε εὔκολα ὑπόσχεται τὰ πάντα ἡ Ἄγκυρα∙ ἀλλὰ ἡ ἐφαρμογή τους μετράει, διότι μόνο ὅταν ἐφαρμοσθοῦν θὰ ἔχουν ἀποτέλεσμα. Ἡ ἐφαρμογὴ σημαίνει, ἐγκατάλειψη τῶν ἡγεμονικῶν καὶ ἐδαφικῶν βλέψεων στὴν περιοχή -ὅπως καὶ τῶν παραβιάσεων τοῦ ἑλληνικοῦ ἐναερίου χώρου, ποὺ δὲν τὸ ἔθεσε οὐσιαστικὰ ὁ Ναπολεοντίσκος-, καὶ ἀπομάκρυνση ἀπ’ τὴν ἀμερικανικὴ ἐπικάλυψη.