Σὲ ἀπεγνωσμένη προσπάθεια συσπειρώσεως τῆς Κοινοβουλευτικῆς του Ὁμάδος ἀπεδύθη ὁ Ναπολεοντίσκος μὲ διαβεβαιώσεις, χωρὶς διάλογο, ὅτι ἡ κυβέρνηση εἶναι σταθερὴ καὶ μὲ προοπτικὴ τετραετίας, ἀλλὰ μὲ παγεροὺς βουλευτὲς καὶ πολλὲς ἀντιρρήσεις μεταξύ τους∙ οἱ ἀντιδράσεις γιὰ τὸ ἀσφαλιστικὸ κλιμακώνονται, ἐνῶ ἐπεκτείνονται γιὰ μερικοὺς καὶ στὴν ψηφοφορία τοῦ Σαββάτου γιὰ τὸν προϋπολογισμό. Οἱ ἀποκαλύψεις τῆς ληστείας στὶς τράπεζες συζητεῖται εὐρύτατα μεταξὺ τῶν κυβερνητικῶν βουλευτῶν, διότι ὅλοι τους ὑφίστανται τὶς πιέσεις ἀπ’ τοὺς ψηφοφόρους τους καὶ τὴν κοινὴ γνώμη, λόγῳ τοῦ ἀσφαλιστικοῦ καὶ τοῦ φορολογικοῦ, ὅταν μάλιστα ἔρχεται τὸ περιουσιολόγιο, μὲ ὑποχρεώσεις γιὰ δήλωση, ἑπομένως καὶ φορολόγηση, καὶ τῶν οἰκογενειακῶν κειμηλίων∙ ὁ πρωθυπουργὸς γνωρίζει ὅτι ὁ χρόνος εἶναι ἐλάχιστος μπροστά του καὶ καταφεύγει σὲ ἀντιπολιτευτικὸ παραλήρημα ὡς σανίδα σωτηρίας. Οἱ πληροφορίες γιὰ ἀναζήτηση βουλευτῶν ἀπὸ ἄλλα μικρὰ κόμματα κυκλοφοροῦν, ἀλλὰ μᾶλλον διοχετεύονται ἀπ’ τοῦ Μαξίμου ὡς ἀντιπερισπασμὸς στοὺς δικούς του.