Ἡ γενικὴ ἀπεργία ἐκφράζει τὴν καθολικὴ κοινωνικὴ ἀναταραχὴ καὶ τὴν ἀγανάκτηση τοῦ κόσμου γιὰ τὴν ἀνάλγητη κυβερνητικὴ πολιτική∙ εἶναι πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία ποὺ κυβέρνηση δύο μηνῶν βρίσκεται ἀντιμέτωπη μὲ τέτοιας ἐκτάσεως καὶ δυναμικῆς ἀπεργιακὸ κύμα. Ὁ Ναπολεοντίσκος ἔχει πετύχει τὸ ἀδιανόητο, ξανάδωσε ὑπόσταση στοὺς ἀναξιόπιστους καὶ καταφρονεμένους συνδικαλιστὲς τῆς ΓΣΕΕ καὶ ΑΔΕΔΥ, οἱ ὁποῖοι ὅμως τὸν ἔφεραν στὴν ἐξουσία∙ ἡ φοροκαιγίδα καὶ ἡ ἀσύστολη ἐκποίηση τοῦ ἐθνικοῦ πλούτου, ὅπως μὲ τὴν ληστεία τῶν τραπεζῶν, τοῦ στεροῦν καὶ ἀπ’ τοὺς τελευταίους ὀπαδούς του, ἐνῶ καὶ ὁ ΣΥΡΙΖΑ τάχθηκε ὑπὲρ τῆς ἀπεργίας. Τὸ ἐρώτημα στοὺς πολιτικοὺς κύκλους εἶναι ἕνα, ἔχει ὁ πρωθυπουργὸς σχέδιο στὸ μυαλό του ἢ ἀντιδρᾶ σπασμωδικά∙ φαίνεται ὅτι τὸ δεύτερο ἀποδίδει καλύτερα τὴν πραγματικότητα.