Ὁ Γοργίας ὁ Λεοντῖνος εἶχε χαρακτηρίσει τὴν τραγῳδία, «θαυμαστὸν ἀκρόαμα καὶ θέαμα τῶν τότ’ ἀνθρώπων γενομένη καὶ παρασχοῦσα τοῖς μύθοις καὶ τοῖς πάθεσιν ἀπάτην»∙ ἡ τραγῳδία ἐδιδάσκετο πάντοτε καὶ συνέβαλε στὸ νὰ γίνουν οἱ πολῖτες σοφώτεροι καὶ δικαιότεροι στὴν πρακτική τους, γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν κρισίμων καταστάσεων, ἀλλὰ καὶ στὴν καθημερινότητά τους. «Τίν’ οὖν αἱ καλαὶ τραγῳδίαι ταῖς Ἀθήναις ὄνησιν ἤνεγκαν;» ποιὰ λοιπὸν ὠφέλεια προσεκόμισαν εἰς τὰς Ἀθήνας οἱ καλὲς τραγῳδίες; «Ὡς ἡ Θεμιστοκλέους δεινότης ἐτείχισε τὴν πόλιν, ὡς ἡ Περικλέους ἐπιμέλεια τὴν ἄκραν ἐκόσμησεν, ὡς Μιλτιάδης ἠλευθέρωσεν, ὡς Κίμων προῆγεν εἰς τὴν ἡγεμονίαν»∙ Ὅπως ἡ δεινότης τοῦ Θεμιστοκλέους συνέβαλε στὴν ἀνέγερση τῶν τειχῶν τῆς πόλεως, ὅπως ἡ ἐπιμέλεια τοῦ Περικλέους ἐκόσμησε τὴν Ἀκρόπολιν, ὅπως ὁ Μιλτιάδης τὴν ἀπελευθέρωσε ἀπ’ τοὺς Πέρσες, ὅπως ὁ Κίμων τὴν ἀνέβασε στὴν ἡγεμονία τῆς Ἑλλάδος. Χάρις στὴν τραγῳδία τὰ ἐπέτυχαν αὐτά.