Ὁ Πελοπίδας συζητοῦσε μὲ τοὺς ἀρχηγοὺς τὸ ὄνειρό του, γιὰ θυσία ξανθῆς παρθένου, πρὶν τὴν μάχη στὰ Λεῦκτρα· Λακεδαιμόνιοι καὶ Θηβαῖοι εἶχαν ἀντιπαραταχθεῖ κοντὰ στὸ ἱερὸ τῶν Λευκτρίδων. «Ἐν τοιούτοις οὖν διαλόγοις τῶν πρώτων ὄντων καὶ μάλιστα τοῦ Πελοπίδου διαποροῦντος»· καὶ ἐνῶ οἱ ἀρχηγοὶ συζητοῦσαν τὸ ὄνειρο καὶ μάλιστα ὁ Πελοπίδας βρισκόταν σὲ ἀπορία. «Ἵππων ἐξ ἀγέλης πῶλος ἀποφυγοῦσα καὶ φερομένη διὰ τῶν ὅπλων»· ἀπ’ τὴν ἀγέλη τῶν ἵππων μιὰ φοραδίτσα ξέφυγε κι ἔτρεχε ἀνάμεσα στὰ ὅπλα. «Ὡς ἦν θέουσα κατ’ αὐτοὺς ἐκείνους, ἐπέστη»· ὅπως ἦταν τρέχοντας καὶ μπροστὰ σὲ αὐτοὺς σταμάτησε. «Καὶ τοῖς μὲν ἄλλοις θέαν παρεῖχεν ἥ τε χρόα στίλβουσα τῆς χαίτης πυρσότατον»· κι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα ἔλαμπε ἡ θέα τῆς πυρρόξανθης χαίτης της. «Ἥ τε γαυρότης καὶ τὸ στιβαρὸν καὶ τεθαρρηκὸς τῆς φωνῆς»· τὸ περήφανο βάδισμά της καὶ ἡ βαρειὰ καὶ θαρραλέα φωνή της.