Τυχαῖο συνοθύλευμα προσώπων καὶ δεσμεύσεων ἐκφράζει τὸ κυβερνητικὸ σχῆμα, κατὰ παλαιὸ πολιτικό, μὲ τὴν ἀνάμιξη ἀριστερῶν καὶ ἀκροδεξιῶν, μεγαλοεργολάβων καὶ ἀμερικανόφερτων ἐν ὑπερεπαρκείᾳ. Ἡ διαπίστωση εἶναι σχεδὸν ὁμόφωνη στὴν ἀγορὰ καὶ στοὺς οἰκονομικοὺς κύκλους∙ ὁ Ναπολεοντίσκος ἐπιβεβαιώνει τὴν διαπίστωση, ὅτι οὔτε τὰ προβλήματα τῆς χώρας ἔχει καταλάβει,
ἀλλὰ οὔτε καὶ τὶς ἀντιδράσεις τῆς Εὐρώπης. Ἡ συνύπαρξη στὸ ἴδιο ὑπουργεῖο πολιτικῶν τῆς ἀριστερῆς πτέρυγας καὶ τῶν χουντογενῶν, ὅπως καὶ ἡ ἐπιλογὴ τῆς ὑστερικῆς γιὰ τὴν προεδρία τῆς Βουλῆς, δείχνουν ὅτι κυρία ἐπιδίωξή του εἶναι ἡ καλλιέργεια τῆς ἐντάσεως καὶ τῆς ἀντιπαραθέσεως ἀπ’ τὴν πρώτη μέρα∙ οἱ ἀντιδράσεις ὅλων τῶν κομμάτων ἦταν ἀρνητικὴ ἕως χλευαστικὴ καὶ μὲ ἄκρο σκεπτικισμό, στὶς δύσκολες μέρες τοῦ τόπου. Οἱ ἀντιδράσεις στὸ ἐσωτερικό της θὰ ἔρθουν μὲ τὰ πρῶτα προβλήματα, ὅταν ἐγκύψουν στὴν ἐνασχόληση μὲ τὴν ἀμείλικτη καθημερινότητα∙ ἡ παγωμάρα τοῦ κόσμου εἶναι ἐμφανέστατη.