Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ πρωθυπουργοῦ στὸν Ἀρχιεπίσκοπο, πρὸς τὸν ὁποῖο ἐξήγησε ὅτι δὲν θὰ ὁρκισθεῖ μὲ θρησκευτικὸ ὅρκο, ὅπως καὶ τοῦ συνεταίρου του στὴν κυβέρνηση ἀρχηγοῦ, ἀποτελεῖ πρόκληση πρὸς τὶς παραδόσεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας∙ δηλαδή, ἀναγνωρίζει ὡς κριτὴ τῶν πράξεών του τὸν προκαθήμενο τῆς ἐκκλησίας καὶ ὄχι τὸ Σύνταγμα καὶ τοὺς νόμους. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἶναι παρὼν στὴν ὁρκωμοσία, διότι τὸ ἐπιβάλλει τὸ Σύνταγμα καὶ ὄχι μὲ δική του πρωτοβουλία∙ δηλαδή, μᾶς ἐπιστρέφει στὴν ρωμαιοκαθολικὴ παράδοση, κατὰ τὴν ὁποία ὁ πάπας ἦταν ὑπεράνω τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας, ἐνῶ στὴν Ἀνατολὴ ἦταν ὁ αὐτοκράτωρ στὴν κορυφὴ τῆς ἐξουσίας. Ὁ Ναπολεοντίσκος τὰ ἀγνοεῖ αὐτά, ἀλλὰ δημιουργεῖ κακὸ προηγούμενο. Ἐπικίνδυνα πράγματα…