Ἡ ἀξιολόγηση τοῦ Ἀλεξάνδρου, ὡς πρὸς τὴν ὅποιαν εὔνοιαν τῆς τύχης, ἀπασχολεῖ τὸν Πλούταρχο∙ ὅλοι σχεδὸν οἱ ἱστορικοὶ ἐνδιαφέρθηκαν γιὰ τὸ ἂν ὁ μέγας στρατηλάτης ἐπέτυχε, ὅσα ἐπέτυχε, λόγῳ ἱκανοτήτων ἢ τύχης. «Τί οὖν; ἐάσωμεν τὴν Τύχην Ἀλεξάνδρου μετὰ Σαρδανάπαλον ἅψασθαι τοῦ μεγέθους ἐκείνου καὶ τῆς δυνάμεως ἀντιποιεῖσθαι;» τὶ θὰ κάνουμε λοιπόν; Θὰ ἀφήσουμε τὴν Τύχη τοῦ Ἀλεξάνδρου ὁμοιάζειν μὲ ἐκείνην τοῦ Σαρδαναπάλου ὡς πρὸς τὸ μέγεθος καὶ τὴν δύναμη τοῦ κράτους του συγκρίνεσθαι. «Τί γάρ αὐτῷ πλέον ἔδωκεν ὧν οἱ λοιποὶ βασιλεῖς ἔλαβον παρ’ αὐτῆς;» Τί περισσότερο τότε ἔδωσε σὲ αὐτὸν τὰ ὁποῖα οἱ ὑπόλοιποι βασιλεῖς πῆραν ἀπὸ αὐτήν; «Ὅπλων, ἵππων, βελῶν, χρημάτων, δορυφόρων;» ὅπλα, ἵππους, βέλη, χρήματα, δοριφόρους; «Ποιησάτω τούτοις ἡ Τύχη μέγαν Ἀριδαῖον, εἰ δύναται;» Θὰ φτιάξει ἀπὸ αὐτὰ ἡ Τύχη μέγαν τὸν Ἀριδαῖον, ἂν δύναται; Στὸν καθυστερημένο ἑτεροθαλῆ ἀδελφό του ἀναφέρεται ὁ ἱστορικός.