Οἱ διαφορὲς μεταξὺ τῶν δύο ἀκτῶν τοῦ Ἀτλαντικοῦ διαπέρασαν τὴν διάσκεψη γιὰ τὴν ἀσφάλεια στὸ Μόναχο, παρὰ τὴν δεσπόζουσα θέση τοῦ Οὐκρανικοῦ στὶς ἐπίσημες συζητήσεις∙ οἱ Εὐρωπαῖοι, δηλαδὴ Γερμανοὶ καὶ Γάλλοι ἐπέμειναν στὴν ἀναγκὴ διπλωματικῆς λύσεως τοῦ προβλήματος καὶ σταδιακῆς προσεγγίσεως τῆς Ρωσίας, ἐνῶ ἀρνήθηκαν τὴν ἐνίσχυση τοῦ Κιέβου μὲ βαρέα ὁπλικὰ συστήματα. Ὁ γαλλογερμανικὸς ἄξων ἐπανῆλθε σὲ ἰσχὺ καὶ ἀποδίδει στὴν πολιτικὴ παρουσία τῆς Εὐρωζώνης∙ ἄλλωστε εἶναι γνωστὸ ὅτι, ἡ ἀδράνεια τοῦ ἄξονος αὐτοῦ τὴν τελευταία διετία ἐπέτρεψε τὴν ἀνάμιξη τῶν Ἀμερικανῶν στὴν Οὐκρανία καὶ τὴν πρόκληση τοῦ σημερινοῦ προβλήματος∙ πολλοὶ διπλωμάτες πιστεύουν, ὅτι, ἐὰν ὁ Φρανσουὰ Ὁλλὰντ εἶχε τὴν σημερινὴ θέση ἀπ’ τὴν ἀρχή, δὲν θὰ εἶχε δημιουργηθεῖ τὸ μεῖζον αὐτὸ θέμα. Φαίνεται ὅμως, ὅτι μετὰ τὴν τρομοκρατικὴ ἐπίθεση στὸ Charlie Hebdo, πολλὰ ἔχουν διδαχθεῖ στὸ Παρίσι∙ ἡ διείσδυση στὴν διεθνῆ πολιτικὴ χρειάζεται περισσότερη προσοχή.