Σὲ σύγκριση μὲ τὴν τύχη τοῦ Ἀλεξάνδρου ὁ Πλούταρχος ἀναφέρεται σὲ ἄλλα ἱστορικὰ πρόσωπα τῆς ἐποχῆς του∙ ἄλλωστε τὰ ἠθικά του τὰ ἔγραψε γιὰ τοὺς ἀναγνῶστες τῆς ῥωμαϊκῆς ἐποχῆς πρὸς τοὺς ὁποῖους κυρίως ἀπευθύνεται. «Ποιησάτω τούτοις μέγαν Ἄμασιν ἢ Ὦχον ἢ Ὄαρσην ἢ Τιγράνην τὸν Ἀρμένιον ἢ τὸν Βιθυνὸν Νικομήδην»∙ θὰ ἔκανε ἡ Τύχη μέγαν τὸν Αἰγύπτιο Ἄμασι ἢ τὸν Πέρση Ὦχο ἢ τὸν Ὄαρση ἢ τὸν Ἀρμένιο Τιγράνη ἢ τὸν Βιθυνὸ Νικομήδη. «Ὧν ὁ μὲν τὸ διάδημα τοῖς Πομπηίου ποσὶν ὑπορρίψας αἰσχρῶς τὴν βασιλείαν ἀνέλαβε, λάφυρον γενομένην»∙ ἐκ τῶν ὁποίων ὁ Τιγράνης ἀφοῦ ἔριξε στὰ πόδια τοῦ Πομπηίου τὸ βασιλικὸ διάδημα ταπεινωμένος ἀνέλαβε τὴν βασιλεία, ὡς λάφυρον πλέον. «Νικομήδης δὲ τὴν κεφαλὴν ξυράμενος καὶ πιλίον ἐπιθέμενος ἀπελεύθερον ἑαυτὸν Ῥωμαίων ἀνηγόρευσεν»∙ ὁ δὲ Βιθυνὸς Νικομήδης ἀφοῦ ξύρισε τὸ κεφάλι του καὶ ἔβαλε πίλο αὐτοαναγορεύθηκε ἀπελεύθερος τῶν Ῥωμαίων.