Ἡ παράταση τοῦ προγράμματος θεωρεῖται δεδομένη, παρὰ τὰ μικροπολιτικὰ παιχνίδια τοῦ Ναπολεοντίσκου, διότι τὰ ταμειακὰ ἐλλείμματα δὲν καλύπτονται μὲ τίποτε καὶ ἤδη ἡ κυβέρνηση ἄρχισε τὴν ἀναστολὴ πληρωμῶν, ὅπως μὲ τὶς ὀφειλὲς στὰ φαρμακεῖα∙ ἡ ρύθμιση γιὰ τὶς ληξιπρόθεσμες ὀφειλὲς εἶναι βέβαιο, ὅτι θὰ φέρει νέα μείωση τῶν δημοσίων ἐσόδων, ἀφοῦ περιλαμβάνει καὶ τὶς δόσεις τοῦ Φεβρουαρίου. Ἡ ἄρνηση τοῦ Βερολίνου στὴν μετονομασία τοῦ προγράμματος ἑδράζεται στὴν ὑποστήριξη τῶν 17 ἑταίρων, ἀλλὰ καὶ στὶς νομικὲς δεσμεύσεις τῶν συμφωνιῶν, δὲν ἀλλάζουν τὰ κείμενα κατὰ βούληση∙ οὐδεὶς στὴν Εὐρωζώνη γνωρίζει τί ἀκριβῶς ζητάει ὁ κουρεμένος, ὁπότε καὶ τὸ ἀδιέξοδο ἔρχεται μόνο του, ἐὰν ἐπιμείνει στὴν ἴδια πολιτική, μᾶλλον ὅμως πολὺ δύσκολο, διότι πρὶν ἀπ’ τὴν ρήξη μὲ τὶς Βρυξέλλες ἔρχεται ἡ στάση πληρωμῶν στὸ ἐσωτερικό, ἐκτὸς κι ἂν γεμίσουμε τὸ στομάχι μὲ ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια… Προσγείωση στὴν πραγματικότητα χρειάζεται ἐπειγόντως.