Ὁ Μελέαγρος εἶχε ἀνεβάσει στὸν θρόνον μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἀλεξάνδου τὸν ἀδελφό του Ἀριδαῖο, καθυστερημένο διανοητικά, ἐπειδὴ πίστευε ὅτι θὰ τὸν εἶχε εὔκολο ὑποχείριό του∙ ἀλλὰ δὲν ἦταν ἀρκετὴ ἡ εὔνοια τῆς Τύχης γιὰ τὴν ἄσκηση τῆς βασιλικῆς ἐξουσίας. Ὁ Μελέαγρος, «εὖ γε ποιῶν, ἵν’ ὀφθῇ παρ’ ἡμέρας ὀλίγας, πῶς ἀρετῇ βασιλεύουσιν ἄνθρωποι καὶ πῶς τύχῃ»∙ καλὰ ἔκανε λοιπόν, γιὰ ν’ ἀποδειχθεῖ μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες, πῶς βασιλεύουν οἱ ἄνθρωποι μὲ τὴν ἀρετὴ καὶ πῶς μὲ τὴν τύχη. «Ἀγωνιστῇ γὰρ ἡγεμονίας ὑποκριτὴν ἐπεισήγαγε»∙ διότι πρωταγωνιστὴ τῆς ἡγεμονίας ἔβαλε ἠθοποιό. «Μᾶλλον δ’ ὡς ἐπὶ σκηνῆς δορυφόρημα κωφὸν διεξῆλθε τῆς οἰκουμένης»∙ ἀλλὰ μᾶλλον πάνω στὴν σκηνὴ ἐμφανίσθηκε ἕνα ἄδειο ἐξάρτημα στὴν οἰκουμένη. «Καί κε γυνὴ φέροι ἄχθος, ἐπεί κεν ἀνὴρ ἀναθείη»∙ ἐπειδὴ καὶ ἡ γυναῖκα φέροι τὸ βάρος, ἔστω κι ἂν ἀποφασίζει ὁ ἄνδρας, κατὰ τὸν Ἀριστοφάνη.