Ἡ ἄσκηση τῆς ἐξουσίας κρίνει τὸν ἡγέτη, εἴτε στὴν δημοκρατία εἴτε στὴν βασιλεία, γράφει ὁ Πλούταρχος μὲ τὴν πλούσια ἐμπειρία του τῆς ἑλληνικῆς καὶ ρωμαϊκῆς ἱστορίας∙ ὁ φιλόσοφος καὶ ἱστορικὸς ἀπ’ τὴν Χαιρώνεια στὴν πράξη θεωρεῖ τοὺς πολέμους τῶν ἐπιγόνων ὡς τὴν κύρια αἰτία τῆς παρακμῆς τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς κυριαρχίας τῶν Ρωμαίων. «Ὁ δ’ ἦν μέγας, ἐν τοῖς πράγμασι νήφων καὶ μὴ μεθυσθεὶς μηδὲ βακχευθεὶς ὑπ’ ἐξουσίας καὶ δυνάμεως»∙ ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν πράγματι μέγας καὶ ἤρεμος στὴν ἀντιμετώπιση τῶν πραγμάτων καὶ δὲν μέθυσε καὶ οὔτε ἐκστασιάστηκε ἀπ’ τὴν ἐξουσία καὶ τὴν δύναμή του. «Ἧς μικρὸν ἕτεροι μεταλαβόντες καὶ ἀπογευσάμενοι κρατεῖν ἑαυτῶν οὐ δύνανται»∙ τῆς ὁποίας μικρὸ μέρος ἄλλοι ἔλαβαν καὶ γεύσθηκαν, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν συγκρατῆσαι τοὺς ἑαυτούς τους. Ἐννοεῖ τὰ βασίλεια ἐπιγόνων ποὺ ἐπιδόθηκαν σὲ συνεχεῖς πολέμους μεταξύ των καὶ κατασπατάλησαν τὴν ρώμη τοῦ Ἑλληνισμοῦ.