Ὁ Πλούταρχος παραθέτει ὡς παράδειγμα συνετοῦ βασιλέως τὸν Ἐρεχθέα τῶν Ἀθηνῶν, θεμελιωτοῦ τοῦ Ἐρεχθείου καὶ τῆς λατρείας τῆς Ἀθηνᾶς στὴν πόλη∙ αὐτὸς κατὰ τὴν εἰσβολὴ τῶν Θρακῶν πῆρε χρησμὸ ἀπ’ τοὺς Δελφοὺς νὰ θυσιάσει τὴν θυγατέρα του γιὰ τὴν σωτηρία τῆς πόλεως, ὅπερ καὶ ἔπραξε καὶ ἀποκρούσθηκαν οἱ εἰσβολεῖς μὲ βασιλέα τους τὸν Εὔμολπον, υἱὸ τοῦ Ποσειδῶνος. Ὁ Εὐρυπίδης ἔγραψε στὴν ὁμώνυμη τραγῳδία: «Κακοὶ γὰρ ἐμπλησθέντες ἢ νομίσματος,/ ἢ πόλεος ἐμπεσόντες εἴς τιμάς τινας,/ σκιρτῶσιν ἀδόκητ’ εὐτυχησάντων δόμων»∙ διότι ὅταν χορτάσουν ἀπὸ κακία ἢ λεφτά,/ ἢ σὲ πόλη εἰσβάλλουν γιὰ ἀπόκτηση ἐξουσίας,/ χαίρονται γιὰ τὰ ἀνέλπιστα λάφυρα. «Κλεῖτος ἐν Ἀμοργῷ τρεῖς ἢ τέτταρας Ἑλληνικὰς ἀνατρέψας τριήρεις Ποσειδῶν ἀνηγορεύθη καὶ τρίαιναν ἐφόρει»∙ ὁ στρατηγὸς τοῦ Ἀλεξάνδρου Κλεῖτος στὴν ναυμαχία τῆς Ἀμοργοῦ, ἀφοῦ καταβύθισε τρεῖς ἢ τέσσερες Ἑλληνικὲς τριήρεις ἀναγορεύθηκε Ποσειδῶν καὶ φοροῦσε τρίαινα, τόση ματαιοδοξία εἶχε.