Τὴν εἰκόνα πλήρους διαλύσεως δίδει ἡ κυβέρνηση, μετὰ τὸν κόλαφο στὸ μεταναστευτικό, ἀλλὰ καὶ τὶς ὑπαναχωρήσεις στὰ οἰκονομικὰ καὶ στὶς τομὲς στὴν χώρα∙ μόνο ἡ ἱκανοποίηση τῶν κομματικῶν στελεχῶν προχωράει, μὲ μαζικοὺς διορισμοὺς συμβούλων, ἀκόμη καὶ συγγενῶν τοῦ Ναπολεοντίσκου, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ἀκυρώνονται οἱ περισσότεροι ἀπ’ τὶς Βρυξέλλες. Ἡ οἰκονομία δίδει τὴν ἐντύπωση τῆς ἀπολύτου στασιμότητος, μὲ τὴν ἐξαίρεση τῶν προετοιμασιῶν τοῦ τουρισμοῦ, καθὼς ἡ ἀγορὰ ἔχει στερέψει ἀπὸ ρευστὸ καὶ οἱ ἐπιχειρηματίες μετὰ δυσκολίας ἀντλοῦν κεφάλαια καὶ ἀπ’ τὶς καταθέσεις τους∙ ἡ βεβαιότης γιὰ παραμονὴ στὴν Εὐρωζώνη εἶναι ἡ κύρια ἐλπίδα ποὺ κρατάει τὶς λίγες συναλλαγές, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἀρκεῖ γιὰ τὶς μικρομεσαῖες ἐπιχειρήσεις, διότι αὐτὲς ἔχουν ὑποστεῖ τὶς χειρότερες συνέπειες τῆς κρίσεως καὶ βλέπουν τὸ μέλλον τους σκοτεινό. Ὅσες εἶχαν ξανοιχτεῖ τὴν προηγούμενη τριετία φοβοῦνται ὅτι πέφτουν σὲ χειρότερη κρίση, χωρὶς μάλιστα οὐσιαστικὲς προοπτικὲς διεξόδου.