Ἡ ἀλαζονεία καὶ ἡ ἀμετροέπεια χαρακτήριζαν τὴν συμπεριφορὰ ὅλων τῶν ἐπιγόνων τοῦ Ἀλεξάνδρου, κατὰ τὶς σκληρὲς συγκρούσεις τους γιὰ τὴν διανομὴ τῆς κληρονομίας του∙ ἡ αἴσθησις τοῦ μέτρου τουλάχιστον δὲν καθόριζε τὴν συμπεριφορὰ κανενός τους, γράφει ὁ Πλούταρχος. «Δημήτριος δέ, ᾧ τῆς Ἀλεξάνδρου δυνάμεως ἡ Τύχη σμικρὸν ἀποσπάσασα προσέθηκε»∙ ὁ δὲ Δημήτριος, στὸν ὁποῖο ἡ Τύχη ἀπ’ τὴν δύναμη τοῦ Ἀλεξάνδρου ἀφοῦ ἀπέσπασε ἕνα μικρὸ κομμάτι τοῦ τὸ ἔδωσε. «Καταιβάτης καλούμενος ἐπήκουε»∙ Δεχόταν σὲ ἀκρόαση ὁνομάσας ἑαυτὸν Καταιβάτην, ὅπως τὸν Δία ποὺ κατέβαινε μὲ ἀστραπὲς καὶ βροντές. «Καὶ πρέσβεις πρὸς αὐτὸν οὐκ ἔπεμπον ἀλλὰ θεωροὺς οἱ πόλεις»∙ καὶ δὲν ἔστελναν σὲ αὐτὸν πρέσβεις ἀλλὰ θεωροὺς οἱ πόλεις, ὅπως στὰ ἱερὰ τῶν θεῶν. «Καὶ τὰς ἀποκρίσεις χρησμοὺς προσηγόρευον»∙ καὶ τὶς ἀπαντήσεις τους τὶς ἀποκαλοῦσαν χρησμούς. Εἶχαν ἀποδεχθεῖ οἱ Ἕλληνες τὴν ταπεινωτικὴ αὐτὴ συμπεριφορά, διότι εἶχαν ξεχάσει νὰ πολεμοῦν.