Ἡ ὑπεροψία καὶ ἡ ἀμετροέπεια χρακτήριζε ὅλους τοὺς ἐπιγόνους, ὅταν στὶς μεταξύ τους συγκρούσεις κατασπάραξαν τὴν κληρονομία τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου∙ τὸν ἀμύθητο πλοῦτο τῶν Περσῶν βασιλέων κατασπατάλησαν τοὺς δύο ἑπόμενους αἰῶνες. «Λυσίμαχος τὰ περὶ Θράκην ὥσπερ ἐσχατιάς τινας τῆς βασιλείας κατασχὼν εἰς τοσοῦτον ὑπεροψίας ἔφθασε καὶ θρασύτητος»∙ ὁ Λυσίμαχος ἀφοῦ κατέλαβε τὴν περιοχὴ τῆς Θράκης, στὰ ἄκρα τῆς βασιλείας, ἔφθασε σὲ τέτοιο βαθμὸ ὑπεροψίας καὶ θρασύτητος. «Ὥστ’ εἰπεῖν ‘’νῦν Βυζάντιοι πρὸς ἐμὲ ἥκουσιν, ὅτι τῇ λόγχῃ τοῦ οὐρανοῦ ἅπτομαι’’»∙ ὥστε εἶπε, ‘’τώρα οἱ Βυζάντιοι νὰ ἔρθουν σὲ ἐμένα, διότι μὲ τὴν λόγχη μου ἅπτομαι τοῦ οὐρανοῦ. «Παρὼν δὲ Πασιάδης ὁ Βυζάντιος ‘’ὑπάγωμεν’’ ἔφη, ‘’μὴ τῇ ἐπιδορατίδι τὸν οὐρανὸν τρυπήσῃ’’»∙ ὁ δὲ Βυζάντιος Πασιάδης ποὺ ἦταν παρὼν εἶπε, ‘’πᾶμε, μὴ τυχὸν μὲ τὴν ἐπιδορατίδα τρυπήσει τὸν οὐρανό’’. Δὲν εἶχε ὅρια ἡ θρασύτης τῶν ἐπιγόνων στὶς πράξεις τους.