Τὸν ρόλο τῶν ἐπαναστατικῶν ἰρανικῶν φρουρῶν στὸν πόλεμο τοῦ Ἰρὰκ ἀναγνωρίζουν οἱ Ἀμερικανοί, καθὼς δὲν εἶναι πρόθυμοι οἱ δικοί τους στρατιῶτες νὰ πολεμήσουν καὶ πάλι στὴν μαρτυρικὴ χώρα∙ αὐτὸ προκαλεῖ ἔντονες ἀντιδράσεις στοὺς παλαιοὺς συμμάχους της στὴν Μέση Ἀνατολή, Ἰσραήλ, Σαουδικὴ Ἀραβία, ἐμιρᾶτα, οἱ ὁποῖοι φοβοῦνται τὴν ἀνάδειξη τῆς Τεχεράνης σὲ ρυθμιστικὸ παράγοντα τῆς εὐαίσθητης περιοχῆς. Ἡ Οὐάσιγκτον ὅμως δὲν διαθέτει ἄλλον τρόπο ἀμύνης κατὰ τῶν Ἰσλαμιστῶν, παρὰ τοὺς Ἰρανοὺς καὶ τοὺς Κουρδούς, ἐνῶ ὑποχρεώνεται σὲ στάση ἀναμονῆς ἀπέναντι στὸ συριακὸ καθεστώς∙ ἡ ἰσορροπία δυνάμεων ἀλλάζει ἄρδην, ἐνῶ καὶ στὴν Μεσόγειο ἡ πλήρης ἀποσταθεροποίηση τῆς Λιβύης ἐνοχλεῖ τοὺς πάντες. Ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση δὲν ἔχει καταλάβει ἀκόμη τὶς ἀλλαγὲς αὐτὲς καὶ πελαγοδρομεῖ στὶς ἀτλαντικὲς κερδοσκοπικὲς ἐξαρτήσεις της.