Οἱ ἀκρότητες τῶν τυράννων τῆς ἑλληνιστικῆς ἐποχῆς ἀποδίδουν κατὰ τὸν Πλούταρχο τὴν ἔκπτωση τῆς πολιτικῆς πρακτικῆς ἐπὶ ἐπιγόνων τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου∙ ὅλοι οἱ τύραννοι διαγκωνίζονταν ποιὸς θὰ εἶναι χειρότερος τοῦ ἄλλου. «Καὶ τί ἂν περὶ τούτων λέγοι τις, οἷς ἐξῆν δι’ Ἀλέξανδρον μέγα φρονεῖν»∙ καὶ τί νὰ πεῖ κανείς γιὰ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ἐξ αἰτίας τοῦ Ἀλεξάνδρου εἶναι τόσον ὑπερφίαλοι. «Ὅπου Κλέαρχος Ἡρακλείας τύραννος γενόμενος σκηπτὸν ἐφόρει καὶ τῶν υἱῶν ἕνα Κεραυνὸν ὠνόμασε;» ὅπου ὁ Κλέαρχος τῆς Ἡρακλείας, στὴν ἔξοδο τοῦ Βοσπόρου, ὅταν ἔγινε τύραννος φοροῦσε σκῆπτρο καὶ τὸ ἕνα παιδί του τὸ ὠνόμασε Κεραυνόν, ὡς υἱὸν τοῦ Διός; «Διονύσιος δ’ Ἀπόλλωνος υἱὸν ἑαυτὸν ὠνόμασεν, ἐπιγράψας»∙ ὁ Διονύσιος τῶν Συρακουσῶν ἀποκάλεσε τὸν ἑαυτό του υἱὸν τοῦ Ἀπόλλωνος, μὲ τὴν ἐπιγραφή. «Δωρίδος ἐκ μητρὸς Φοίβου κοινώμασι βλαστών»∙ ἀπ’ τὴν μητέρα Δωρίδα καὶ τὸν Φοῖβο μαζὶ βλάστησα ἐγώ.