Ἡ ἐμφάνιση τοῦ Ναπολεοντίσκου στὸ θέμα τῶν γερμανικῶν δανείων, μὲ τὴν ὁμιλία του στὴν Βουλὴ καὶ τὸν ὀξύτατο τόνο της, εἶναι προσπάθεια ἐπιστροφῆς τῆς πολώσεως στὴν πολιτικὴ ζωὴ τῆς χώρας∙ διαπιστώνει ὅτι ἔχει καταλάβει ὁ κόσμος, ὅτι ἔχει ἀποδεχθεῖ καὶ τὰ μνημόνια καὶ τὴν τρόϊκα, παρὰ τὰ ἐμπόδια ποὺ προβάλλει καὶ ποὺ θυμίζει, «τῶν δειλῶν τὰ παρακάλια καὶ παράπονα», ὁπότε δὲν ἔχει ἄλλη διέξοδο, παρὰ τὴν πρόκληση σοβαροῦ ἑσωτερικοῦ προβλήματος. Ἔτσι καταφεύγει σὲ ὕβρεις κατὰ τῶν Γερμανῶν καὶ τῆς δεξιᾶς, ἀλλὰ ἀπέμεινε μόνος του μὲ τὴν διφυῆ ἀκροδεξιὰ στὸ πλευρό του, τὸν συγκεβυρνήτη του καὶ τοὺς ἐκλεκτοὺς τῆς ὑστερικῆς∙ οἱ νέες ἐκκλήσεις γιὰ λαϊκὲς συγκεντρώσεις ἀπέτυχαν οἰκτρά.