Οἱ ἀντιδράσεις τῶν Εὐρωπαίων εἶναι ἐντονώτατες, γιὰ τὴν στάση τῆς κυβερνήσεως στὶς διαπραγματεύσεις μὲ τὴν τρόϊκα∙ ἀπ’ τὴν Κριστὶν Λαγκὰρντ μέχρι τὸν Μαριάνο Ραχόι καὶ ἄλλους πρωθυπουργοὺς οἱ ἐπικρίσεις κινοῦνται στὴν ἴδια κατεύθυνση, νὰ συμπεριφερθεῖ ἡ Ἑλλάδα ὅπως ὅλοι οἱ ἑταῖροι. Ἤδη καὶ ἡ δουλική της ἐπιχώρια διαπλοκὴ ἀναγνωρίζει τὸ ἀδιέξοδο καὶ ζητάει τὴν παρέμβαση τοῦ πρωθυπουργοῦ γιὰ ἔναρξη οὐσιαστικοῦ διαλόγου μὲ τὴν τρόϊκα, διαφορετικὰ ὁδηγεῖται ἡ χώρα σὲ πιστωτικὸ γεγονός, μὲ τὶς γνωστὲς συνέπειες γιὰ ὅλους μας καὶ γιὰ τὴν κυβέρνηση ἀκόμη χειρότερα∙ φαίνεται ὅτι ὁ Ναπολεοντίσκος ἔχει ἀντιληφθεῖ τὸ πρόβλημα καὶ σπεύδει γονυπετὴς στὴν Ἀγκέλα Μέρκελ. Γίνεται μερκελιστὴς καὶ μάλιστα δουλικότατος, ὄχι ἰσότιμος, ὅπως θὰ ἦταν, ἂν τὴν ἐπισκεπτόταν ἀπ’ τὴν πρώτη μέρα.