Τὴν ὑπαγωγὴ τοῦ μεταναστευτικοῦ προβλήματος στὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως ἀποφάσισε ἡ Ἐπιτροπή, μετὰ ἀπὸ εἰσήγηση τοῦ Δημήτρη Ἀβραμόπουλου καὶ μὲ τὴν σύμφωνη γνώμη τοῦ προέδρου της καὶ τῆς ἁρμοδίου Ἐπιτρόπου∙ ὁ λόγος εἶναι σαφής, δὲν ἀποτελεῖ πλέον τὸ μεταναστευτικὸ ἁπλὸ ἐσωτερικὸ πρόβλημα τῆς Εὐρώπης, παρὰ ἐντάσσεται στὶς διεθνεῖς της σχέσεις, σχετιζόμενο μὲ τὶς κρίσεις σὲ Οὐκρανία, Μέση Ἀνατολὴ καὶ Λιβύη. Διότι τὸ κύμα τῶν μεταναστατῶν ἀπαιτεῖ τὴν ἀντιμετώπισή του στὴν πηγὴ προελεύσεως καὶ ὄχι στὴν κατάληξη τῶν δρομολογίων τους∙ φυσικά, αὐτὸ δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο, ὅταν μάλιστα οἱ περισσότερες κρίσεις εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν ἐσφαλμένων παρεμβάσεων τῶν Ἀμερικανῶν, ὅπως σὲ Ἀφγανιστάν, Ἰράκ, Συρία, Οὐκρανία. Ἄλλα περίμεναν καὶ ἄλλα τοὺς βγῆκαν, ἀλλὰ πληρώνουν οἱ Εὐρωπαῖοι τὸν λογαριασμό.