Ὁ Δαρεῖος ὁ Κομοδανός, τελευταῖος βασιλεὺς τῶν Περσῶν, εἶχε ἀναγνωρίσει τὴν ἀνωτερότητα τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἀλλὰ εἶχε ἀποδώσει τὶς νίκες του στὴν τύχη∙ τοῦ ἦταν δύσκολο νὰ καταλάβει τὴν ἀναδυόμενη νέα ἐποχὴ μὲ τὴν ἐξάπλωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὸν τότε γνωστὸ κόσμο. «Ἐπεὶ δὲ τἀληθὲς ἔγνω βασανίσας πανταχόθεν»∙ ἀφοῦ δὲ βασάνισε τὸ θέμα ἀπὸ ὅλες τὶς πλευρὲς καὶ κατάλαβε τὴν ἀλήθεια. «’’Οὐ πάντως, εἶπεν, ἄρα φαύλως ἔχει τῶν Περσῶν, οὐδέ τις ἐρεῖ παντάπασι κακοὺς ἡμᾶς οὐδ’ ἀνάνδρους ὑπὸ τοιούτου κρατηθέντας»∙ ‘’δὲν εἶναι γενικὰ φαῦλα τὰ πράγματα στοὺς Πέρσες, εἶπε, οὔτε δύναται κάποιος εἰπεῖν ἐμᾶς ὡς κακοὺς οὔτε ὡς ἀνάνδρους, ἐπειδὴ νικηθήκαμε ἀπὸ αὐτόν. «Ἐγὼ δ’ εὐτυχίαν μὲν εὔχομαι καὶ κράτος πολέμου παρὰ θεῶν, ἵν’ εὖ ποιῶν Ἀλέξανδρον ὑπερβάλωμαι»∙ ἐγὼ δὲ εὔχομαι εὐτυχία καὶ δύναμη ἀπ’ τοὺς θεοὺς στὸν πόλεμο, ὥστε μὲ ἐπιτυχημένες ἐνέργειες νὰ ἐπικρατήσω κατὰ τοῦ Ἀλεξάνδρου.