Ὁ Βενιαμὶν Νετανιάχου ἐπέτυχε νίκη στὶς προχθεσινὲς βουλευτικὲς ἐκλογὲς τοῦ Ἰσραὴλ καὶ μᾶλλον ἀναδεικνύεται πρωθυπουργὸς γιὰ τέταρτη θητεία, γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς χώρας∙ ὁ νικητὴς ἐπέτυχε τὴν ἀνατροπὴ τῶν προγνωστικῶν, ἀλλὰ καὶ τῆς διεθνοῦς συγκυρίας, ὅταν ἡ ἐπίσημη Οὐάσιγκτον ἦταν ἀντίθετη πρὸς τὴν πολιτική του. Ἡ ἀμερικανικὴ πολιτικὴ στὴν περιοχή, κυρίως ἀπέναντι στὸ Ἰράν, τίθεται ὑπὸ ἀμφισβήτηση, διότι πέραν τῆς ἀντιδράσεως τῶν Ρεπουμπλικανῶν προστίθεται καὶ τὸ ἀμερικανοεβραϊκὸ σύστημα, μὲ πανίσχυρη ἐπιρροή, ἀκόμη καὶ στοὺς Ἰσραηλινοὺς ψηφοφόρους∙ ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως, ἡ ἀντιμετώπιση τῶν Τζιχαντιστῶν δὲν εἶναι καθόλου εὔκολη, χωρὶς τὴν δυναμικὴ ὑποστήριξη τῆς Τεχεράνης, ὅταν στὸ Ἰρὰκ οἱ ἐπαναστατικοί της φρουροὶ φέρουν τὸ μεγαλύτερο βάρος τοῦ πολέμου κατὰ τοῦ χαλιφάτου. Ἡ χρυσῆ τομὴ δὲν φαίνεται καὶ τόσο εὔκολη.