Ἡ συμμορφωση τοῦ πρωθυπουργοῦ, πρὸς τοὺς κοινοτικοὺς κανόνες καὶ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἀξιολογήσεως τῆς τρόϊκας πρῶτα καὶ μετὰ τὴν συζήτηση τῶν ἄλλων προβλημάτων, θεωρεῖται σημαντικὴ στροφὴ στὴν εὐρωπαϊκὴ συνοχή∙ ὁ Ναπολεοντίσκος διατυμπάνιζε πρὸς ὅλους, ὅτι δὲν πρόκειται ἐπ’ οὐδενὶ λόγῳ νὰ δεχθεῖ συνάντηση μὲ τὴν Ἀγκέλα Μέρκελ, ἀλλὰ ἀντιθέτως ὅτι θὰ φέρει τὴν ἀριστερὴ ἐπανάσταση στὴν Εὐρώπη καὶ ὅτι θὰ καταργήσει τὰ μνημόνια μὲ νόμο, μόλις ἐκλεγεῖ. Ἡ συμφωνία εἶναι καλή, διότι ἐπιτρέπει τὴν ἀξιολόγηση τῆς τρόϊκας καὶ τὴν ἐκταμίευση τῆς δόσεως γιὰ τὴν ἐνίσχυση τῆς ρευστότητος τῆς οἰκονομίας, πέραν τῆς ἐξοφλήσεως τῶν ὁμολόγων∙ ἡ οἰκονομία πῆρε τὴν κατιοῦσα γιὰ ὕφεση καὶ εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἀναστροφή της στὴν ἀνάκαμψη καὶ πάλι, στὸ βαθμὸ ποὺ μπορεῖ αὐτὴ ἡ κυβέρνηση. Ἀλλά, τὸ πιὸ σημαντικὸ εἶναι ἡ ἐνίσχυση τῆς εὐρωπαϊκῆς συνοχῆς, διότι ἦταν ὁ μόνος ποὺ τὴν ἀμφισβητοῦσε στὴν Εὐρωζώνη.