Ἡ ὑπεροψία καὶ ἡ μέθη ἔχουν πετάξει μακρυὰ ἀπ’ τὸν Ναπολεοντίσκο καὶ τὸν ἔχουν ἀφήσει μόνο του στὴν ἐρημία τῆς ἐξουσίας∙ ἀρχίζει πλέον καὶ ἀντιλαμβάνεται τὸ ποῦ ὡδήγησε τὴν χώρα καὶ φυσικὰ καὶ τὴν κυβέρνησή του, μὲ τὶς ψευδαισθήσεις γιὰ εὐρωπαϊκὴ ἐπανάσταση καὶ διαγραφὴ τοῦ ἑλληνικοῦ χρέους, ὅπως εἶχε γίνει μὲ τὴν Γερμανία τὸ 1953. Βλέπει ὅτι, τὶς πραγματικὲς μεταρρυθμίσεις, ὄχι τὶς ψευδεπίγραφες, ποὺ ὑποχρεώνεται νὰ πάρει, ἀκολουθοῦν καὶ ἄγρια φορολογικὰ μέτρα∙ τὸ δίμηνο τῆς ἀδράνειας καὶ τῶν πανηγυρισμῶν πληρώνεται ἀκριβὰ ἀπ’ τὸν ἑλληνικὸ λαό, μὲ τὴν ἐπανακύληση στὴν ὕφεση, κι ἀπ’ τὸν ἴδιο μὲ τὴν κατακραυγὴ τῶν πάντων ἐναντίον του. Δὲν σώζεται πλέον μὲ ὁμιλία στὴν Βουλή…