Στὶς προχθεσινὲς διαδηλώσεις τῶν μεταλλορύχων χρυσοῦ συνέβη κάτι πρωτοφανὲς τὶς τελευταῖες δεκαετίες∙ καθὼς κατέβαιναν ἀπ’ τὴν Μεσογείων πρὸς τὴν Βουλή, πολὺς κόσμος ὄχι μόνο τοὺς συμπαραστάθηκε, ἀλλὰ καὶ ἐντάχθηκε στὴν πορεία, ἐνῶ ἀπὸ πολλὰ μπαλκόνια οἱ γυναῖκες τοὺς χειροκροτοῦσαν. Ἔδειξαν οἱ Ἀθηναῖοι τὰ αἰσθήματα συμπαθείας καὶ ἀλληλεγγύης πρὸς τὸν ἀγῶνα τους, ἐνῶ δὲν συμβαίνει τὸ ἴδιο μὲ τὶς διαδηλώσεις ὅσων ἀντιτάσσονται στὴν ἑταιρεία χρυσοῦ, σὲ αὐτοὺς πετᾶνε γλάστρες ἀπ’ τὰ μπαλκόνια∙ θεωρεῖται ὁρόσημο ἡ στάση αὐτή, διότι δὲν ἔχει φανεῖ τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ περισσότερο στὶς διαδηλώσεις τῶν ἀντιεξουσιαστῶν καὶ τῶν ἀναρχικῶν. Μόλις ἀκοῦνε διαδήλωσή τους οἱ ἔμποροι, κλείνουν καὶ ἀσφαλίζουν μὲ ὅ,τι μποροῦν τὰ μαγαζιά τους.