Στὴν ἐτήσια σύνοδο τοῦ Διεθνοῦς Νομισματικοῦ Ταμείου καὶ τῶν Εἴκοσι μεγάλων δύο θέματα κυριάρχησαν, τὸ ἑλληνικὸ καὶ ἡ ἀναθεώρησή του∙ στὸ πρῶτο ὅλοι ἦταν ἀπαξιωτικοὶ ἕως περιφρονητικοὶ γιὰ τὴν στάση τῆς κυβερνήσεώς μας∙ οὔτε μετὰ τὸ τέλος τοῦ πολέμου καὶ τὸν ἀλληλοσπαραγμό μας δὲν εἴμασταν τόσο ἀπομονωμένοι διεθνῶς, ὅλοι μιλοῦσαν γιὰ ἀτολμία ἢ ἀνυπαρξία τῆς Ἑλλάδος. Στὸ δεύτερο, οἱ Ἀναδυόμενοι ἔθεσαν ἐπιτακτικὰ τὸ ζήτημα τῆς ἀναθεωρήσεως τοῦ διεθνοῦς νομισματικοῦ συστήματος καὶ τῆς συμμετοχῆς τους στὸ Ταμεῖο, τὴν ὁποία καθυστερεῖ ἐπὶ ἑπταετία ἡ Οὐάσιγκτον∙ ὁ τόνος ἦταν ἰδιαίτερα ἐπικριτικός, ἐνῶ οἱ ΒΡΙΚΣ ἀνακοίνωσαν ὅτι, τὸν Ἰούλιο θὰ ἀρχίσει ἡ λειτουργία τοῦ ταμείου τους γιὰ συναλλαγματικὴ στήριξη σὲ ὅποιες ἀναδυόμενες χῶρες βρίσκονται σὲ δύσκολη θέση. Δηλαδή, οἱ Βραζιλία, Ρωσία, Ἰνδίες, Κίνα καὶ Νότιος Ἀφρικὴ συστήνουν τὸ δικό τους ταμεῖο, καί, χάρις στὰ τεράστια συναλλαγματικὰ διαθέσιμα τῆς Σαγκάης, ἀνταγωνίζονται τὸ ΔΝΤ.