Τὸ ἐρώτημα τοῦ ρόλου τῆς Τύχης στὴν ἐπιτυχία τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου εἶχε ἀπασχολήσει πολὺ τοὺς φιλοσόφους καὶ ἱστορικοὺς τῆς ῥωμαϊκῆς περισσότερο ἐποχῆς, ἐπειδὴ τὸν συνέκριναν μὲ τοὺς δικούς τους μεγάλους∙ ὁ Πλούταρχος διερευνᾶ διεξοδικὰ τὸ ζήτημα καὶ ἀπαντάει μὲ πολὺ πειστικὸ τρόπο, ἔπαιξε ρόλο ἡ Τύχη, ἀλλὰ ὁ Ἀλέξανδρος γνώριζε νὰ ἀξιοποιεῖ τὴν εὔνοιά Της. «Οὐ μὴν ἀλλ’ ἤδη πρὸς τὰ πρῶτα τῆς αὐξήσεως αὐτοῦ καὶ τὰς ἀρχὰς τῆς δυνάμεως βαδίζω». ὄχι πρὸς ἀπάντηση ὅσων ἰσχυρίζονται τὰ ἀντίθετα, ἀλλὰ ἤδη διερευνῶ τὰ πρῶτα βήματα καὶ ἀξιολογῶ τὶς ἀπαρχὲς τῆς ἀναδείξεώς του. «Καὶ σκοπῶ τί τὸ τῆς Τύχης ἔργον ἐκείνοις γέγονε»∙ καὶ ἐξετάζω ποιὸς ἦταν ὁ ρόλος τῆς Τύχης σὲ αὐτές. «Δι’ὅ φασιν Ἀλέξανδρον ὑπὸ τῆς Τύχης μέγαν γεγονέναι. Πῶς γὰρ οὐχί;»∙ διὰ τὰ ὁποῖα ὁ Ἀλέξανδρος ἔχει γίνει μέγας ἀπ’ τὴν Τύχη. Καὶ πῶς ὄχι;