Οἱ ταλαιπωρίες τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ τὰ τόσα τραύματά του στὶς μάχες, ὅταν πάντοτε ἀγωνίζονταν στὴν πρώτη γραμμή, ἀποτελοῦν τὴν καλύτερη ἀπόδειξη ὅτι δὲν εἶχε τὶς ἐπιτυχίες του ἐκ τῆς Τύχης∙ συμμετεῖχε στοὺς κινδύνους ὅπως καὶ ὁ τελευταῖος στρατιώτης του, ὑπογραμμίζει ὁ Πλούταρχος. «Καὶ θῖνας ἀνύδρους τὰς Γεδρωσίων καὶ Ἀραχωσίων ὁδεύων ἐν θαλάσσῃ πρότερον ἢ ἐν γῇ φυτὸν εἶδεν»∙ καὶ τὶς ἄνυδρες ἐρήμους τῆς Γεδρωσίας καὶ τῆς Ἀραχωσίας διατρέχων, μεταξὺ Πακιστὰν καὶ Ἰρὰν σήμερα, πρῶτα εἶδε φυτὸ στὴ θάλασσα παρὰ στὴν γῆ. «Εἰ γὰρ ἦν ὡς πρὸς ἄνθρωπον ἀγαγεῖν Παρρησίαν ὑπὲρ Ἀλεξάνδρου πρὸς τὴν Τύχην»∙ καὶ ἐὰν λοιπὸν ἦταν νὰ φέρουμε τὰ ἐπιχειρήματα τοῦ Παρρησία ὑπὲρ τοῦ Ἀλεξάνδρου, γιὰ τὴν βοήθεια τῆς Τύχης. ∙«Οὐκ ἂν εἶπε ‘’ποῦ σὺ καὶ πότε ταῖς Ἀλεξάνδρου πράξεσιν ὁδὸν ἔδωκας;’’» δὲν εἶπε αὐτὸς τότε, ‘’ποῦ ἐσὺ καὶ πότε ἀναγνώρισες τὶς ἐπιτυχίες τοῦ Ἀλεξάνδρου;’’