Ἡ κυβέρνηση εἶναι ὅμηρος τῆς ἀσχετοσύνης της μὲ τὰ οἰκονομικὰ καὶ τὶς δεσμεύσεις της ἀπέναντι στοὺς ἀτλαντικοὺς κερδοσκόπους∙ σὲ τρεῖς μῆνες ἐπέτυχαν μοναδικὸ ἄθλο, τὴν κατακρήμνιση τῆς οἰκονομίας σὲ ὕφεση ἀπὸ ἀνάπτυξη 2,6%, τὴν διάλυση νοσοκομείων καὶ ἰατρικῆς φροντίδος, ἀλλὰ καὶ τὴν προσπάθεια ἐπιβολῆς κομματικοῦ κράτους, ὅμοιο, μὲ φασιστικὸ καθεστώς, μαζὶ τὸν ἀπόλυτο σκοταδισμό, ὅπως στὶς μεταρρυθμίσεις στὴν ἐκπαίδευση. Οἱ ἀντιδράσεις προέρχονται ἀπὸ ὅλα τὰ στρώματα καὶ ὄχι μόνο ἀπ’ τὴν ἀντιπολίτευση, ἐνῶ στὴν ἀγορὰ οἱ χειρότερα ἐξαγριωμένοι εἶναι ὅσοι τοὺς πίστεψαν καὶ τοὺς ψήφισαν∙ ἤδη ἄρχισαν οἱ πρῶτες μαζικὲς συγκεντρώσεις, ὅπως κατὰ τῆς ἐκπαιδευτικῆς μεταρρυθμίσεως, ἐνῶ οἱ συνταξιοῦχοι βλέπουν ὄχι μόνο ὅτι χάνουν τὶς συντάξεις τους, ἀλλὰ καὶ ὅσους φίλους τους πᾶνε στὰ νοσοκομεῖα καὶ δὲν ἐπιστρέφουν, ἐπειδὴ δὲν ἔχουν οὔτε γάζες οὔτε φρυγανιές. Ἡ κατακραυγὴ γίνεται χιονοστιβάδα καὶ δὲν ἐλέγχεται μὲ κανέναν τρόπο πλέον.