Ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ εἶχε ὑπὸ τὴν προστασία της τὸν Μενέλαο καὶ ἀπέτρεπε τοὺς ἐχθροὺς τοῦ νὰ τὸν πλήξουν σὲ καίρια μέρη τοῦ σώματός του∙ ἦταν προστατευόμενος τοῦ Διὸς ὁ βασιλεὺς τῆς Σπάρτης, ἐπειδὴ εἶχε νυμφευθεῖ στὴν κόρη του, καὶ γι’ αὐτὸ κατῆλθε ζωντανὸς στὸν Ἄδη καὶ δὲν πέθανε ποτέ. Τὸν προστάτευε «καὶ περιτρέχουσα κύκλῳ τὸ σῶμα, καὶ πολιορκοῦσα τὰς ὄψεις, τὰς βάσεις»∙ καὶ ἔτρεχε ὅλο γύρω στὸ σῶμα του καὶ ἀμαύρωνε τὸ βλέμμα τῶν ἐχθρῶν καὶ τὴν σκέψη τους. «Ἐμποδίζουσα τὰς διώξεις, περισπῶσα τὰς νίκας, ἀνατρέπουσα τὰς ἐλπίδας»∙ καὶ παρεμπόδιζε τὶς ἐπιδιώξεις τους, παραπλανώντας τὶς νίκες τους, ἀνατρέποντας τὶς ἐλπίδες τους. «Ἐμοὶ μὲν οὐδεὶς βαρυτέρᾳ δοκεῖ κεχρῆσθαι Τύχῃ τῶν βασιλέων, καίτοι πολλοῖς ἐνέπεσε σκληρὰ καὶ βάσκανος»∙ ἐγὼ δὲ πιστεύω ὅτι κανέναν ἄλλον βασιλέα δὲν μεταχειρίσθηκε ἡ Τύχη καλύτερα, ἀλλὰ πολλοὺς φέρθηκε μὲ σκληρὸ καὶ βάσκανο τρόπο.