Τὴν προσωπική του δειλία ἀποκάλυψε ὁ Ναπολεοντίσκος στὴν Κεντρικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ κόμματός του, μὲ τὴν ἄρνησή του νὰ κλείσει τὶς ἐργασίες της μὲ δευτερολογία του, ὅπως κάνει πάντοτε ὁ κάθε ἀρχηγός∙ φοβήθηκε τὶς ἀποδοκιμασίες τῶν στελεχῶν του καὶ προτίμησε νὰ μείνει στὴν πλατεῖα, ἐνῶ στὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν ὁμιλιῶν ἀπουσίαζε. Τόση κριτικὴ καὶ τόσο ἔντονη σπανίως βρίσκουμε σὲ κορυφαῖο κομματικὸ ὄργανο στὴν πρόσφατη ἱστορία μας∙ στὴν πράξη, κατὰ τὴν ψηφοφορία γιὰ τὴν πρόταση τῆς ἀριστερῆς πλατφόρμας, στήριξε τὸν πρόεδρο μόνο τὸ 55% καὶ τὸ 45% ἦταν ἀντίθετο καὶ γι’ αὐτὸ τὴν περιέλαβε στὸ κείμενο τῶν ἀποφάσεων. Δηλαδή, τὸ ἔκανε κουρελοῦ, μὲ ὅλα μέσα καὶ ἄγνωστη τὴν κατάληξη.