Στὶς ἀντίξοες συνθῆκες τῶν πολέμων τοῦ Ἀλεξάνδρου ἐπιμένει ὁ Πλούταρχος καταδεικνύων ὅτι καθόλου δὲν τὸν βοήθησε ἡ Τύχη στὴν ἐκτρατεία του∙ παρόμοιες ἀντίξοες συνθῆκες εἶχε ἀντιμετωπίσει μόνο ὁ Ἡρακλῆς, ἐπειδὴ τὸν κατέτρεχε ἡ θεὰ Ἥρα, λόγῳ τῆς ζήλειάς της πρὸς τὴν μητέρα του Ἀλκμήνη. Στὰ βάθη τῆς Ἀσίας, «ἢ τίνας οὐκ ὠχύρωσε τῶν πολεμίων πλήθεσι ὅπλων ἢ βάθεσι ποταμῶν ἢ τραχύτητι κρημνῶν ἢ θηρίων ἀλκαῖς ἀλλοφύλων;» καὶ ποιὲς θέσεις τῶν ἐχθρῶν μὲ πλῆθος ὅπλων δὲν κατέλαβε ἢ σὲ βάθη ποταμῶν ἢ σὲ ἀπότομους κρημνοὺς ἢ κατὰ δυνατῶν θηρίων ξένων, ἐννοεῖ τοὺς ἐλέφαντες. «Εἰ δὲ μὴ μέγ’ ἦν τὸ Ἀλεξάνδρου φρόνημα μήδ’ ἀπ’ ἀρετῆς ὁρμώμενον μεγάλης ἐξανέφερε καὶ διηρείδετο πρὸς τὴν Τύχην»∙ ἐὰν δὲν ἦταν λοιπὸν μέγα τὸ φρόνημα τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ἐξορμῶν ἀπὸ σπουδαία ἀρετὴ δὲν ἐμφανιζόταν καὶ ἀνταγωνιζόταν πρὸς τὴν Τύχη. Ἡ προσωπικὴ του παρόρμηση μετροῦσε.