Τὸ ἀδιέξοδο τῆς δυτικῆς πολιτικῆς στὴν Μέση Ἀνατολὴ ἀποδεικνύουν οἱ ἐπιτυχίες τοῦ χαλιφάτου στὸ Ἰρὰκ καὶ στὴν Συρία∙ ἔγκυροι ἀναλυτὲς ἀναφέρουν, ὅτι οἱ Ἰσλαμιστὲς ἔχουν ὀργανώσει ἕνα καλὸ κράτος, γιὰ τὶς πολεμικές τους ἀνάγκες, καὶ ἀξιοποιοῦν πλήρως τὰ ἐνεργειακὰ ἀποθέματα τῆς περιοχῆς, μὲ ἄριστη συνεργασία μὲ τὶς μεγάλες ἑταιρεῖες πετρελαίου∙ μὲ τὰ ἔσοδα αὐτὰ ἔχουν τὴν ἄνεση τοῦ ἐφοδιασμοῦ τους μὲ τὰ τελειότερα σύγχρονα ὅπλα στὴν μαύρη ἀγορά. Σὲ αὐτὰ προστίθενται ἡ βοήθεια ἀπ’ τὴν Σαουδικὴ Ἀραβία καὶ τὴν Τουρκία, ἀλλὰ καὶ τὰ ἀποθέματα ἀπ’ τὴν χρηματοδότηση τῶν ἀμερικανικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν∙ ἐὰν δὲν ὑπάρξει πλῆρες καὶ λεπτομερὲς σχέδιο συνεργασίας τῶν μεγάλων θεωρεῖται ἀδύνατη ἡ ἀντιμετώπιση τῶν Τζιχαντιστῶν. Γιὰ τὴν Σαουδικὴ Ἀραβία τὸ πρόβλημα εἶναι δυσκολώτερο, διότι πρέπει νὰ ὑπερβεῖ τὶς δυσκαμψίες τοῦ θρησκευτικοῦ μίσους κατὰ τῶν Σιιτῶν∙ δὲν αἴρονται εὔκολα οἱ προκαταλήψεις χιλίων περίπου ἐτῶν ἱστορίας τους.