Ἡ ἄμεση ἐπέλαση φοροκαταιγίδας θεωρεῖται δεδομένη στὴν ἀγορὰ καὶ στοὺς μικρομεσαίους περισσότερο, μὲ τὴν καθυστέρηση τῆς συμφωνίας μὲ τὴν τρόϊκα, ἀλλὰ καὶ προκαλεῖ τὴν ὀργὴ ὅλων τους καὶ πρωτίστως ὅσων ἔχουν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ∙ ὅλοι τους γνωρίζουν ὅτι κάθε μέρα καθυστερήσεως σημαίνει μερικὲς ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια εὐρὼ πρόσθετα στὸν λογαριασμό, ἀλλὰ ἡ κυβέρνηση ἀγνοεῖ, ὄχι μόνο τὸ οἰκονομικὸ φαινόμενο γνωστὸ στοὺς πρωτοετεῖς φοιτητές, ἀλλὰ καὶ τὰ ὑπομνήματά τους. Στοὺς πολιτικοὺς κύκλους εἶναι κοινὴ ἡ διαπίστωση ὅτι ὅλα ὀφείλονται στὴν ἐμφανέστατη δειλία καὶ ἀτολμία τοῦ Ναπολεοντίσκου, χωρὶς νὰ ἀγνοοῦν τὶς προσωπικές του δεσμεύσεις∙ οἱ σχέσεις του μὲ τὸν κουρεμένο τὸ ἐπιβεβαιώνουν∙ δείχνει καθαρὰ ὅτι εἶναι ὁ ἐπικυρίαρχός του, μᾶλλον ἐπειδὴ εἶναι ὁ ἐκπρόσωπος τῶν ἀτλαντικῶν κερδοσκόπων στὴν παράταξη καὶ πολὺ περισσότερο στὴν κυβέρνηση. Ἡ στάση αὐτὴ ἔχει ἀποξενώσει ἰδιαιτέρως ὅσους ἀπ’ τὴν κομματική του στελέχωση τὸν στήριζαν ἀκόμη στὴν Κουμουνδούρου.