Οἱ ἐκρήξεις στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα μετρῶνται, ἀκόμη καὶ ἀπ’ τοὺς ἔμπειρους πολιτικοὺς ἀναλυτές∙ ἕνα εἶναι βέβαιο ἡ ἀσυγκράτητη ὀργὴ κατὰ τοῦ Ναπολεοντίσκου καὶ τῶν φίλων του τῆς μεγάλης πλειοψηφίας τῶν κυβερνητικῶν βουλευτῶν καὶ ἡ ἀγωνιώδης προσπάθεια ἀποστασιοποιήσεως ἀπέναντί τους. Παρόμοια ἀντίδραση κατὰ κυβερνήσεως, μόνο τὴν περίοδο 1950-1951 εἶχε ζήσει ὀ τόπος. Ἤδη ὅλες οἱ συνιστῶσες διαγκωνίζονται γιὰ τὸ ποιὰ εἶναι πιὸ σκληρὰ κατὰ τῆς συμφωνίας, ἐνῶ σὲ ἐπίπεδο βουλευτῶν καταλογίζονται καὶ εὐθύνες γιὰ τὴν προεκλογικὴ συνθηματολογία, «γιατὶ τὰ ὑποσχεθήκαμε ὅλα αὐτά;» ρωτοῦν οἱ περισσότεροι. Τὸ γεγονὸς εἶναι ἕνα, ὅτι ὅλες οἱ ἐνδείξεις πείθουν ὅτι οἱ διαρροὲς ἀπ’ τὴν κυβέρνηση θὰ εἶναι πολλές, καὶ μᾶλλον χάνει τὴν δεδηλωμένη, ὁπότε παραιτεῖται ὁ πρωθυπουργός∙ αὐτὸ ἐπιδιώκουν οἱ ἀντιδρῶντες βουλευτές, τὸν ἀποχαρακτηρισμό τους ὡς μνημονιακῶν, διότι ἔτσι ἀνεδείχθησαν στὶς πρόσφατες ἐκλογές. Τὸ ἐνδιαφέρον ἑστιάζεται πλέον στὶς ψηφοφορίες τῆς Βουλῆς.