Οἱ χρησμοὶ γιὰ συμφωνία εἶναι πολλοί, ἀλλὰ ὁμοιάζουν μὲ ἐκείνους τῆς Πυθίας, διότι κανεὶς δὲν ξέρει, τὸ ἂν θὰ ἀντέξει ὁ Ναπολεοντίσκος στὴν λήψη τῆς κρισίμου ἀποφάσεως, ἂν καὶ γιὰ πρώτη φορὰ μετὰ τὴν μεταπολίτευση σχηματίσθηκε ἕνα τόσο ἰσχυρὸ πολιτικὸ ρεῦμα ὑπὲρ τῆς παραμονῆς στὴν Εὐρωζώνη∙ γνωρίζει ἄριστα, ὅτι τὸ κόμμα του θὰ διασπαστεῖ σὲ πολλὰ κομμάτια, ἐνῶ χάνει καὶ τὴν δεδηλωμένη, ὁπότε γίνεται ἡ ἀριστερὴ ἀπόστροφος στὴν ἑλληνικὴ ἱστορία. Οἱ πιέσεις τῶν ἑταίρων καὶ τῶν Ἀμερικανῶν εἶναι ἀφόρητες∙ καμμία μικρὴ χώρα δὲν ἔχει τὴν ἄνεση τῆς παραβλέψεώς τους, ἀκόμη καὶ ἂν εἶχε ὑγιέστατα οἰκονομικά, πολὺ περισσότερο σὲ μία χρεωκοπημένη πρακτικὰ οἰκονομία∙ ἂν τὸ ἀποτολμήσει πέφτει τὴν ἑπομένη, μὲ τὴν Ἑλλάδα στὸ χάος καὶ ὅλα ἀνοικτά. Στὸ ἐσωτερικὸ τῆς κυβερνήσεως καὶ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ οἱ συγκρούσεις μαίνονται, καὶ πολλοὶ φιλοδραχμικοὶ ὑπουργοὶ ἀνακαλοῦν τὶς θέσεις τους, ὡς γελοῖα ὑποκείμενα.